treść strony

EPALE

Rozmowa o trwałych rezultatach projektu

Katarzyna Žák-Caplot

Katarzyna Žák-Caplot

Nauczycielka języka polskiego i czeskiego dla obcokrajowców, egzaminatorka międzynarodowa, bibliotekarka i muzealniczka. Kieruje siecią biblioteczną Muzeum Warszawy. W obszarze jej zainteresowań znajduje się integracja elementów edukacji bibliotecznej i muzealnej w ramach nauczania języków obcych metodą przedmiotowo-językową. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych, laureatka European Language Label 2019 oraz wyróżnienia krajowego jury ELL 2020. Autorka publikacji Legendy Starego Miasta w Warszawie. Wybór tekstów do nauki języka polskiego jako obcego z ćwiczeniami. Ekspert EPALE.

portret Katarzyny Żak-Caplot
Trwałe rezultaty projektu
Jak skończyć, a może – jak zacząć?
Brian Tracy, amerykański specjalista ds. organizacji i rozwoju biznesu, mówca motywacyjny, twierdzi, że najważniejsze to: „Zacząć, zacząć, zacząć! Nie czekać”1. Z kolei inny znany motywator, Ziga Ziglar, uważa, że nie ma żadnego znaczenia, z jakiego punktu startujesz – ważne, dokąd zmierzasz2. Tworząc projekt edukacyjny, zmagamy się z podobnymi dylematami.
 
Jak to wygląda w praktyce edukacyjnej?
Często jest tak, że mamy określoną grupę, do której chcemy dotrzeć, albo z góry narzucony cel, np. zwiększenie frekwencji czy poszerzenie grona odbiorców. Następnie myślimy, co zrobić, żeby było ciekawie, oryginalnie, i żeby efekty naszej pracy przetrwały. Nie oszukujmy się, bywa też odwrotnie – wszystko zaczyna się od nietuzinkowego pomysłu, który niespodziewanie wpada nam do głowy i który natychmiast pragniemy wcielić w życie. Potem zastanawiamy się, kto może z niego skorzystać, a dopiero później myślimy o tym, „co po nas zostanie”, czyli o trwałych rezultatach naszego projektu i właściwym ich rozpowszechnianiu.
 
Czy na pewno obie teorie się sprawdzają? Czy wystarczy zacząć, potem jakoś to będzie, a na końcu „wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie”? Niestety, nie. „Trwałość jest zdolnością kontynuowania projektu i wykorzystywania jego wyników po zakończeniu okresu finansowania. Wyniki projektu można wówczas stosować i wykorzystywać w dłuższej perspektywie, być może dzięki komercjalizacji, akredytacji lub włączaniu do codziennych działań. Nie wszystkie części projektu lub jego wyniki mogą być trwałe, zatem ważne jest, żeby postrzegać rozpowszechnianie i wykorzystywanie wyników jako proces postępujący, który wykracza poza czas trwania projektu i który będzie trwał w przyszłości”3. Przytoczony cytat z Przewodnika po programie Erasmus+ nie jest może zbyt oryginalny, jednak wyraża sedno całej sprawy. Możemy mieć choćby najbardziej nowatorski koncept, ale projekt, jak każdą inną pracę, ocenia się po wynikach. Przemyślane, rozpoznawalne, a przede wszystkim stałe rezultaty podnoszą wartość całego przedsięwzięcia.
 
Idąc jednak o krok dalej, zastanówmy się, czy to wyjaśnienie wystarczy. Według Moniki Karwat-Bury z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, która wyodrębnia trzy poziomy trwałości projektu (produkt, rezultat i oddziaływania), jest ona mierzona „przede wszystkim poprzez monitorowanie stopnia utrzymania osiągniętych wskaźników projektu […]”4. Oczywiście mówimy tu o projektach biznesowych, ale czy na pewno nie możemy odnieść się też do rzeczywistości edukacyjnej?
 
Last but not least, rzetelnie wypracowane trwałe rezultaty uzasadniają celowość poniesionego wydatku i określają zasięg jego oddziaływania. Przyszłe i osiągnięte wyniki pobudzają wyobraźnię naszych mocodawców i sponsorów. Nie mówiąc o tym, że dobrze zaplanowana praca to taka, nad którą spędzamy 20% czasu, a przynosi 80% efektów.
 
Projekt „Warszawa dla średnio zaawansowanych”, czyli nauka języków obcych w muzeum i bibliotece
Podstawowe zadania projektu dotyczyły:
  • pozyskania nowych grup odbiorców działań Muzeum Warszawy (obcokrajowcy uczący się języka polskiego oraz ich nauczyciele);
  • poszerzenia oferty edukacyjnej instytucji;
  • wypracowania metody realizacji zajęć językowych, wykorzystujących eksponaty muzealne i informacje z ekspozycji;
  • opracowania i wydania materiałów dydaktycznych.

Projekt, o którym kilkakrotnie pisałam na platformie EPALE, został pilotażowo wprowadzony do oferty edukacyjnej Muzeum Warszawy w połowie 2017 r. Jednak jeszcze przed jego wdrożeniem trwały bardzo intensywne prace przygotowawcze, skupiające się nie tylko na znalezieniu partnerów czy poszukiwaniu uczestników, ale przede wszystkim na zaplanowaniu rozwoju przedsięwzięcia, by zostało ono dobrze przyjęte i na stałe wprowadzone do programu działania muzeum. Realizację projektu, finansowanego w całości z budżetu Muzeum Warszawy, wstępnie zaplanowano na trzy lata (2017–2019). Powstał harmonogram prac pokazujący, w jakim kierunku zmierzamy, jakie są nasze cele cząstkowe, a także, jakie trwałe efekty chcemy osiągnąć.

Legendy starego miasta w Warszawie. Wybór tekstów do nauki języka polskiego jako obcego z ćwiczeniami – trwały rezultat projektu

Muzeum Warszawy znajduje się przy Rynku Starego Miasta, pełnego historii o dawnych dziejach. W muzealnych murach znalazł schronienie symbol stolicy, czyli pomnik Syreny z 1855 r., dłuta Konstantego Hegla, a w ramach wystawy głównej – „Rzeczy warszawskie” – otwarto Gabinet Syren, w którym można podziwiać ponad 100 jej wizerunków z różnych epok.

Legendy w projekcie „Warszawa dla średnio zaawansowanych”
Naturalne wydaje się więc, że w ramach zajęć, podczas których prezentowane są zagadnienia językowe i kulturowe, sięgnięto również po legendy warszawskie. Struktura i tematyka tych opowieści jest uniwersalna, mają one swoje odpowiedniki we wszystkich kulturach. Każdy kraj i każde miasto ma własne podania i dzięki nim można łatwo znaleźć nić porozumienia z osobami z różnych stron świata. Nie należy jednocześnie zapominać, że legenda to – w szerszym kontekście – także zbiór przekonań na temat osoby, miejsca lub wydarzenia, które bardzo często nie są do końca prawdziwe. Tego typu mity, stereotypy i fałszywe opinie stosowane są często również wobec postaw, zwyczajów i obcych narodów. Jest to więc idealna płaszczyzna wymiany doświadczeń i dialogu międzykulturowego.

W ramach projektu wprowadzono tematykę legend na wszystkich poziomach językowych oraz opracowano dwie gry miejskie: Legendarna Starówka (A2/B1) i Na tropie warszawskiej legendy (B2/C1). Zarówno zajęcia prowadzone metodą przedmiotowo-językową, jak i gry bazowały na odpowiednio zaadaptowanych językowo tekstach literackich i towarzyszących im ćwiczeniach leksykalnych, gramatycznych i kulturowych.

W 2016 r. Muzeum Warszawy wydało obszerny, liczący ponad 600 stron, polskojęzyczny zbiór zawierający różne wersje stołecznych opowieści. Publikacja Legendy warszawskie. Antologia, opracowana graficznie przez Wojciecha Pawlińskiego, do dziś wzbudza zachwyt polskich i zagranicznych czytelników. Została nagrodzona w wielu prestiżowych polskich i międzynarodowych konkursach, m.in. IX Konkursie Literatury Dziecięcej im. Haliny Skrobiszewskiej jako „Wydarzenie artystyczne roku 2016”, Książka Roku Polskiej Sekcji IBBY 2016 czy The White Ravens International Youth Library 2016. Pierwotnie antologia stanowiła źródło tekstów, które edukatorzy dostosowywali do poziomu i potrzeb danej grupy. W nawiązaniu do tekstów i eksponatów muzealnych powstały ćwiczenia i zabawy językowe, a na ich podstawie opracowano autorskie materiały dydaktyczne. Dzięki ścisłej współpracy z Centrum Języka Polskiego i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców „Polonicum” – instytucji, która ma duże doświadczenie w dziedzinie tworzenia podręczników i pomocy językowych – autorzy projektu mogli uczestniczyć w konsultacjach metodycznych i regularnie testować zadania przygotowywane pod okiem specjalistów.

Zaplanowanie działania a zapotrzebowanie społeczne
Przyglądając się uważnie zamieszczonej wyżej tabeli, bardzo szybko można dojść do (skądinąd prawidłowego) wniosku, że całość prowadzonych w projekcie działań była podporządkowana wypracowaniu efektów końcowych – uniwersalnej metody prowadzenia zajęć językowych, możliwej do zastosowania w każdym typie muzeum oraz publikacji, będącej profesjonalną pomocą na lekcjach języka polskiego jako obcego.

Ku wielkiej radości autorów projektu teoria bardzo szybko zbiegła się z praktyką. W chwili wprowadzenia warsztatów metodycznych dla nauczycieli okazało się, że jest bardzo duże zapotrzebowanie na tego typu materiały, zwłaszcza bazujące na warszawskich legendach. Przeglądając wspomnianą wcześniej antologię, uczestnicy zajęć metodycznych dopytywali, czy powstanie skrócona wersja na potrzeby lekcji językowych.

Muzealny odzew, czyli wybór tekstów z ćwiczeniami
W końcu powstała. Do projektu zaproszono metodyków z centrum „Polonicum” (Katarzynę Kołak-Danyi i Małgorzatę Malinowską) oraz Wojciecha Pawlińskiego, autora oprawy graficznej antologii legend z 2016 r. Zgromadzone w latach 2017–2018 i wielokrotnie wykorzystywane podczas zajęć materiały dydaktyczne stały się podstawą książki Legendy Starego Miasta w Warszawie. Wybór tekstów do nauki języka polskiego jako obcego z ćwiczeniami. Całość podzielono na trzy poziomy biegłości językowej (A, B, C), w ramach których przygotowano po trzy rozdziały (lekcje). Struktura każdego z nich nawiązuje luźno do układu książki Legendy warszawskie. Antologia i zawiera:

  • krótkie wprowadzenie dotyczące miejsca rozgrywania się akcji opowieści;
  • tekst legendy prozą lub wierszem;

a także:

  • ćwiczenia leksykalne, gramatyczne i kulturowe;
  • słowniczek do lekcji w językach: polskim, angielskim, rosyjskim i chińskim.

W każdym rozdziale skupiono się na konkretnym zagadnieniu leksykalnym i gramatycznym. Z powodu specyficznych treści i słownictwa zawartych w legendach zestawienie tekstów i tematów gramatycznych odbiega od tego, do czego przyzwyczaiła nas większość podręczników do nauki języka polskiego jako obcego. Jednak z perspektywy przekazywania treści kulturowych i historycznych połączenie tych zagadnień jest uzasadnione, gdyż publikacja nie jest podręcznikiem, lecz kulturową pomocą do zajęć językowych.

Publikację uzupełniają: klucz do ćwiczeń i tzw. bank pomysłów, w ramach którego edukatorzy muzealni dzielą się swoimi doświadczeniami z pracy z legendami podczas spacerów edukacyjnych, lekcji przedmiotowo-językowych oraz gier muzealnych i miejskich. Wiele z proponowanych aktywności można zastosować w czasie omawiania innych zagadnień, nie tylko legend.

Ćwiczenia
Zadania można podzielić przede wszystkim na te bezpośrednio związane z prezentowanymi tekstami (m.in. polecenia typu „prawda/fałsz” czy testy jednokrotnego lub wielokrotnego wyboru) i na ćwiczenia innego rodzaju: dobieranie w pary (np. synonimów, antonimów), odpowiadanie na otwarte pytania i uzupełnianie luk w treści czy w dialogach.

W Legendach... znajdują się również ćwiczenia związane z prezentowaną tematyką leksykalną i gramatyczną. W celu lepszego przybliżenia czytelnikowi (uczniowi) zagadnień varsavianistycznych zadania wiążą się z kulturą, historią i architekturą stolicy. Przykładem może być odmiana rzeczownika „książę”, wpleciona w tekst do uzupełnienia, opowiadający o tajemniczej śmierci ostatnich książąt mazowieckich. Z kolei w ćwiczeniu na stopniowanie przymiotników prezentowane są „rekordy Warszawy” (najwyższy budynek, najgłębsze miejsce itp.), a dzięki zadaniom leksykalnym można poznać tradycyjne stołeczne potrawy lub życiorysy osób związanych z warszawskim Starym Miastem.

W końcowej części lekcji znajdują się ćwiczenia kreatywne, luźno nawiązujące do treści zawartych w rozdziale. Dotyczą m.in. zamiany prozy na wiersz, przygotowania listu gończego za prześladującym mieszkańców Rynku potworem lub wcielenia się w Syrenę, która zamierza osiedlić się w stolicy. Zadania tego rodzaju mają prowokować uczestników zajęć do podejmowania aktywności literackiej oraz do wcielania się w różne postacie i patrzenia na świat z ich perspektywy.

Grupa docelowa
Publikacja Legendy Starego Miasta w Warszawie… była pierwotnie przeznaczona dla nauczycieli i lektorów, jednak już teraz wiadomo, że chętnie korzystają z niej również uczniowie podczas pracy samodzielnej. Jej twórców najbardziej zaskoczyło (ale i ucieszyło!) to, że dzięki pięknej szacie graficznej i wielu ciekawostkom varsavianistycznym książka jest bardzo popularna wśród mieszkańców stolicy.

Na zakończenie

W niniejszym tekście pokazałam przede wszystkim twarde rezultaty projektu „Warszawa dla średnio zaawansowanych”, gdyż to one – wdrożone i wykorzystywane na co dzień przez instytucję, pracowników i osoby z zewnątrz – świadczą o jego sukcesie. Nie można jednak zapominać o równie ważnych efektach tego przedsięwzięcia, czyli realnych zmianach zachodzących zarówno w grupie docelowej, jak i w samym Muzeum Warszawy. Są one zdecydowanie trudniej „mierzalne”, ponieważ mają postać niematerialną i odnoszą się do aspektu edukacyjnego i społecznego (wzrost umiejętności, satysfakcji, zmiany w zachowaniu i postrzeganiu zagadnień).

Miękkie rezultaty projektu „Warszawa dla średnio zaawansowanych”
Dla uczestników:

  • przełamanie bariery językowej,
  • poznanie skutecznych strategii pozyskiwania informacji w środowisku obcojęzycznym,
  • poszerzenie zasobów słownictwa i wiadomości o polskiej kulturze i historii,
  • poznanie polskojęzycznych instytucji kultury i większa śmiałość w korzystaniu z ich oferty, także polskojęzycznej.

Dla Muzeum Warszawy:

  • podzielenie się doświadczeniami kulturowymi i historycznymi z obcokrajowcami biorącymi udział w projekcie;
  • poznanie odczuć i przemyśleń gości na temat treści i eksponatów prezentowanych w muzeum;
  • zdobycie doświadczenia pracy w wielojęzycznej grupie;
  • utrwalenie wizerunku instytucji kultury jako miejsca otwartego, przyjaznego gościom obcojęzycznym;
  • dotarcie do nowych grup docelowych i stworzenie oferty edukacyjnej dostosowanej do ich potrzeb;
  • umożliwienie dwukierunkowego transferu wiedzy dzięki współpracy z metodykami i z nauczycielami języka polskiego jako obcego (przekazywanie im doświadczeń i dobrych praktyk z projektu).

Przypisy:

1. Tracy, B. (2015). Nie tłumacz się, działaj! Odkryj moc samodyscypliny. Gliwice: Wydawnictwo Helion.

2. Ziglar, Z. (1995). Ponad szczytem. Warszawa: Studio EMKA.

3. Przewodnik po programie Erasmus+, Wersja 3 (2020), bit.ly/2Zdo7Az, s. 341 [dostęp: 7.09.2020].

4. Karwat-Bury, M. (2020). Co to znaczy trwałość realizowanego projektu, Gazeta Prawna, bit.ly/3bl9wt7 [dostęp: 22.09.2020].

Źródło: platforma EPALE https://epale.ec.europa.eu/pl